Η «δια βίου μάθηση» διαμορφώνει περαιτέρω την «ιστορική συνείδηση» και την αεθνική ταυτότητα;

Λίγο μετά τις «πλούσιες», εθνικές δηλώσεις με αφορμή την 25η Μαρτίου, ο νέος υπουργός Παιδείας, δια βίου μάθησης και Θρησκευμάτων κάλεσε επειγόντως τους εκπροσώπους των ιστορικών τμημάτων των ΑΕΙ. Θέμα: η διαμόρφωση Αναλυτικών Προγραμμάτων Σπουδών στο μάθημα της Ιστορίας για την υποχρεωτική εκπαίδευση. Ένας σύντομος σχολιασμός επ αυτού:

Το Κέντρο για τη Δημοκρατία και τη Συμφιλίωση στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, στηριγμένο στην “άποψη” ότι τα Βαλκάνια είναι συνώνυμο της αυτοανάφλεξης και πρέπει επιτέλους να συμφιλιωθούν οι λαοί τους, προωθεί εδώ και πολλά χρόνια μια πολιτική που προσπαθεί να μεταβάλει την ιστορική συνείδηση των λαών. Ενώ οι επιστήμονες που πλαισιώνουν το σχέδιο αυτό δεν κρύβουν ότι πρόκειται για πολιτική επιλογή των ισχυρών του κόσμου, ταυτόχρονα δεν διστάζουν να γίνουν καταγέλαστοι ως προς το επιστημονικό τους πεδίο, αφού -εκτός των άλλων- λησμονούν πανεύκολα ποιος τα δημιούργησε τα “Βαλκάνια”, και ποιος επιχειρεί εδώ και χρόνια να τα αναμορφώσει. Συμπεριφέρονται δηλαδή, σαν να υπήρχαν “Βαλκάνια” και πριν την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Μέσα στο πλαίσιο της ίδιας πολιτικής είδαμε πρόσφατα την εξίσου καταγέλαστη προσπάθεια του ΣΚΑΪ, να προσπαθεί να πείσει ότι η επανάσταση του 1821 προέκυψε από τον Κοραή και τον Μαυροκορδάτο (δηλαδή από τον αθεϊκό διαφωτισμό), ενώ όσοι φορούσαν ράσο ή φουστανέλα ήταν οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί της τότε κοινωνικής οπισθοδρόμησης.

Κοινό στοιχείο της “ιστορικής” προπαγάνδας: η αυτοκρατορία είναι κάτι θετικό, τα εθνικά κράτη δεν χρειάζονται πλέον. Λιγάκι επιλεκτική αυτή η άποψη, αφού θετική είναι η μουσουλμανική, αλλά όχι η χριστιανική αυτοκρατορία. Για άλλη μια φορά η αποεθνοποίηση (δηλαδή η αποβολή των πολιτισμικών στοιχείων) βαφτίζεται ως ύψιστη “αναγκαιότητα”, ενώ ταυτόχρονα, οι εθνισμοί και οι θρησκευτικές διαμάχες που σταδιακά διέλυσαν τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία και γέννησαν αυτά τα έθνη-κράτη αξιολογούνται από αυτή την ομάδα των ιστορικών ως  ένα “φυσικό φαινόμενο”, και ως  “πρόοδος”. Τελείως αντιφατικά, όσοι μάχονται το “δογματισμό”, βαφτίζουν δογματικά, κατά τις επιταγές της εποχής το “προοδευτικό” και το “οπισθοδρομικό”

Η ιστορία (κρατική και μη) πάντοτε διαμορφωνόταν κατά το δοκούν, οι σημερινές προσπάθειες στρεβλώσεων-υπερστρεβλώσεων δεν αποτελούν κάτι πρωτόγνωρο. Το σημαντικό είναι να δούμε μέσω της ιστορίας αν υπάρχει σύνδεση της σημερινής προσπάθειας για μια παγκόσμια αυτοκρατορία με την παλιά, αντίστροφη πορεία που ακολουθήθηκε κατά τον κατακερματισμό της χριστιανικής αυτοκρατορίας σε έθνη-κράτη. Πώς δηλαδή η “πρόοδος” του δυτικού διαφωτισμού που στηριζόταν στην “ανεκτικότητα” και οδηγούσε στην πολυδιάσπαση των πολιτισμών, έχει μετουσιωθεί σε μια “πρόοδο” που στηρίζεται στην “ανεκτικότητα” και οδηγεί στην επανένωση των πολιτισμών, υπό νέους όρους φυσικά. Ποιος τελικά είναι ο ρατσιστής;

Οι βασικοί όροι-κλειδιά: χριστιανισμός, αστικός κοινοβουλευτισμός. Τα εργαλεία: καπιταλισμός, σοσιαλισμός, εθνισμός, διεθνισμός, ρατσισμός, διαίρει και βασίλευε, συνένωνε και βασίλευε.

Το καθ’ ημάς παράδειγμα: Σήμερα, μετά από τον 190ετή “συνταγματικό θρίαμβο” της δυτικής προόδου επί τα ελληνικά πράγματα, έρχεται πάλι η δυτική “αναγκαία πρόοδος”, φασιστικώ τω τρόπω (τρομοκρατική δημοκρατία), να επιβάλει το ευρωπαϊκό ή το παγκόσμιο “σύνταγμα” που -περιέργως- αντιφάσκει πλήρως με το εθνικό. Αφού λοιπόν προηγήθηκε και η γνωστή αντιφάσκουσα με το Σύνταγμα σύνταξη του ΔΕΠΠΣ Ιστορίας (δείτε και τη διεθνοποιημένη της αναγγελία), έρχεται τη Μ. Τρίτη του 2012, ο υπουργός παιδείας του μη ελληνικού πολιτισμού (σύμφωνα με τον νέο τίτλο του υπουργείου) να συναντηθεί με τους εκπροσώπους των Ιστορικών Τμημάτων των Πανεπιστημίων της χώρας προκειμένου να συζητήσουν θέματα που αφορούν στο αναλυτικό πρόγραμμα του μαθήματος της Ιστορίας στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Στη συνάντηση, που έγινε με πρωτοβουλία του Υπουργού Παιδείας, Διά Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, διαπιστώθηκε άμεση και καθολική ανταπόκριση. Τι ρόλο έπαιξαν οι τελευταίες διαμαρτυρίες πανεπιστημιακών, αγνοούμε.

Τι να περιμένουμε από τις εργασίες; Μα, το …προφανές και ο λόγος γι αυτό δεν είναι μόνον η μνημονιακή κυβερνητική πορεία και κάποιοι πανεπιστημιακοί από αυτούς που συμμετέχουν στις συζητήσεις.  Δεν μένει άλλη αντίσταση από το συνδικαλισμό της παιδείας ή την κοινωνία; Μα, αν ήταν να γίνει κάτι τέτοιο, θα το ξέραμε από δεκαετίες. Τότε τι μένει; Αφού δεν φαίνεται λύση στον ορίζοντα, αυτό ίσως να σημαίνει ότι δεν κατανοήθηκε το πρόβλημα όσο έπρεπε. Αξίζει μάλλον να επικεντρωθούμε στο ποιο είναι αυτό το σύγχρονο, αόρατο, πανάγαθο κέντρο που βομβαρδίζει με “δημοκρατία”, “συμφιλίωση”, “ανεκτικότητα” και “ειρήνη”, τους “αντιδημοκράτες”, “φανατικούς”, “ρατιστές” και “φιλοπόλεμους”, απανταχού της γης. Ποιο είναι αυτό το κέντρο που “διασφαλίζει” τα δικαιώματα του ανθρώπου/πολίτη και προάγει την “ειρήνη”, την “ευημερία” και την “δικαιοσύνη” σε όλο τον πλανήτη, ενώ ταυτόχρονα μειώνει και την έκλυση διοξειδίου του άνθρακα και το χρέος των δυτικών κοινωνιών.