του Καθηγουμένου της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου, Αρχιμ. Εφραίμ
Η Κοίμηση της Θεοτόκου. Τοιχογραφία καθολικού Ι.Μ. Βατοπαιδίου (1312)
Κάθε φορά που εορτάζουμε την Κοίμηση της Θεοτόκου είναι σαν να έχουμε Πάσχα· το Πάσχα του καλοκαιριού. Πάσχα μάς ετοιμάζει η Κυρία Θεοτόκος. Διάβαση ένδοξη «εκ του θανάτου εις την ζωήν». Δεύτερο Πάσχα, άγιο, άμωμο, ζωοποιό για το ανθρώπινο γένος, γιατί πράγματι σήμερα «νενίκηνται της φύσεως οι όροι». Συνέχεια
Με αφορμή την περίπτωση του Αλέξανδρου Βέλιου η δημόσια ΕΡΤ είχε πρόσφατα την δυνατότητα να παρουσιάσει την επίσπευση του προσωπικού θανάτου ως δικαιωματική επιλογή ενός «ελευθέρου ανθρώπου». «Γνήσιο τέκνο του διαφωτισμού» χαρακτήρισε τον Βέλιο ο σκηνοθέτης της ταινίας «Η τελευταία απόφαση». Ο Αλ. Βέλιος ήταν ένας ήπιος χαρακτήρας, ένας μορφωμένος άνθρωπος, γνώστης της δυτικής διανόησης. Όμως η δυτική διανόηση έχει χαράξει έναν οντολογικό δρόμο ξεχωριστό από την ανατολή, ήδη από τους πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες. Συνέχεια
Ο οικονομολόγος και ιστορικός Απόστολος Διαμαντής μιλά στο Αντίφωνο
Στην συνέντευξη του 2013 κυριαρχεί το θέμα της δημιουργίας του ελληνικού κράτους. Πώς η ομάδα υπό τον Κ. Θ. Δημαρά και η μαρξιστική ιδεολογία επέβαλε την επικρατούσα -σήμερα- αντίληψη στο ελληνικό πανεπιστήμιο περί του νέου ελληνισμού; Πρόκειται για ένα κατασκεύασμα; Και αν ναι, πώς κατάφερε να επικρατήσει η εντύπωση ότι το 1821 δημιουργείται ένα κράτος που στη συνέχεια κατασκευάζει το «νέο» ελληνικό έθνος; Συνέχεια
«Ημείς ομιλούμεν με πράξεις και όχι με φράσεις κενάς από ουσίαν». Διονύσιος ο δε Ρώμας (1771;-1857)
Στέργιος Π. Ζυγούρας
Σήμερα, 26 Ιουλίου συμπληρώνονται 160 χρόνια από τον θάνατο του Διονυσίου δε Ρώμα (1771;-1857) και είναι αμφίβολο πόσοι γνωρίζουν την προσφορά του στην Ελληνική Επανάσταση. Το Μεσολόγγι θα έπρεπε να ονομάζει τους κεντρικότερους δρόμους του Επτανησίων Φιλικών και Διονυσίου δε Ρώμα. Η ιστορία θα έπρεπε να αναφέρεται σ’ αυτόν αδιάκοπα, αφού ο κεντρικός ρόλος που παίζει στην αναγέννηση του ελληνισμού υπερβαίνει τον μισόν αιώνα.
Στον επικήδειο λόγο του 1857 ο Π. Χιώτης λέει πως ολόκληρο το Πανελλήνιον κατά την εν Τροιζήνι Εθνοσυνέλευσιν διακηρύσσει τον Ρώμα ως αδελφό, ως αγωνιστή, ως ευεργέτη και τον κατατάσσει με τους μεγάλους πολίτες του κόσμου όπως ο Εϋνάρδος, ο Μπάιρον, ο Καποδίστριας, με αυτούς, δηλαδή, που υπήρξαν χειραγωγοί στα βήματά του και ευεργετικοί στις ανάγκες του. Ως κύρια χαρακτηριστικά του αναφέρει την «φιλορθόδοξο χριστιανική πίστη» και τον «φιλεθνισμό καθ’ όλας τας περιπτώσεις του Έλληνος«. Αν και η δράση του δεν περιγράφεται ούτε περιληπτικά, βασικά στοιχεία του χαρακτήρα του περιλαμβάνονται στην γενική περιγραφή. Αυτά όμως κατανοούνται από όποιον γνωρίζει το θέμα της Επανάστασης και μπορεί να διαβάζει κάτω από τις γραμμές. Συνέχεια
Απόστολος Διαμαντής
Όταν ο Μαξ Βέμπερ και ο Ρίτσαρντ Τώουνυ δημοσίευσαν τα έργα τους για τον προτεσταντισμό, η σχετική συζήτηση για την αμερικανική ιδεολογία μπήκε σε εντελώς άλλο δρόμο: αναδείχθηκε για μια ακόμη φορά, η θεολογική βάση του δυτικού πολιτισμού και κυρίως εμπλουτίστηκε η ιστορική ερμηνεία με νέα εργαλεία, αυτή τη φορά από το χώρο των νοοτροπιών. Πρώτα ο Μαξ Βέμπερ δημοσιεύει το κλασικό πλέον έργο του «Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού», σε γερμανικά περιοδικά το 1904-1905 και στη συνέχεια ο Ρίτσαρντ Τώουνυ, το 1926, το παρεμφερές «Η χριστιανική θρησκεία και η άνοδος του καπιταλισμού». Συνέχεια
18/7/2017: Το θερμόμετρο χτύπησε κόκκινο στη δικαστική αίθουσα όταν η Ζωή Γεωργαντά, τότε μέλος του Δ.Σ. της ΕΛΣΤΑΤ ανέφερε πως από τα στοιχεία που είχε στη διάθεση της υπολόγισε το έλλειμμα του 2009 μεταξύ 4 και 5%. Τότε το ακροατήριο άρχισε να χειροκροτεί και να φωνάζει «προδότες, κρεμάλα στο Σύνταγμα» με την πρόεδρο να προσπαθεί να επιβάλλει την τάξη. Συνέχεια
Βασίλης Βιλιάρδος
Η Ελλάδα το 2008 είχε μεν δημόσιο χρέος στο 112% του ΑΕΠ της, αλλά το συνολικό χρέος της, το ιδιωτικό και το δημόσιο δηλαδή, ήταν στα επίπεδα της Γερμανίας – ενώ το επόμενο έτος, παρά την (τεχνητή) διόγκωση των ελλειμμάτων, το συνολικό χρέος της παρέμενε χαμηλότερο από πολλές χώρες (γράφημα).
Ο ιδιωτικός της τομέας λοιπόν ήταν απολύτως υγιής, με ελάχιστα κόκκινα δάνεια, οι τράπεζες επίσης, δεν υπήρχε καμία φούσκα ακινήτων όπως στην Ιρλανδία και στην Ισπανία, ενώ το χρηματοπιστωτικό της σύστημα δεν ήταν εκτεθειμένο στα ανυπόθηκα δάνεια χαμηλής εξασφάλισης των Η.Π.Α. – τα οποία κόστισαν μόνο στη Γερμανία διασώσεις της τάξης των 500 δις €. Συνέχεια
