ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1819 ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821 (16ο μέρος)

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ 15^ο ΜΕΡΟΣ

7. Επίλογος με Σουλτάν-Θωμά και Σουλτάν-Γιάννη. Αμφότεροι εναντίον των Ελλήνων;

Ο Φοίνικας αναγεννάται υπό τις ζωογόνες ακτίνες του Αγίου Πνεύματος. Το σύμβολο του 1821 αποτυπωμένο από τον αρχηγό της ομώνυμης Εταιρείας Ιωάννη Αντωνίου Καποδίστρια (ΙΑΚ) σε ρολόι – δώρο στον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. Στην άλλη πλευρά της αλυσίδας: μικρή σφραγίδα και δαχτυλίδι. Μάλλον δεν έκανε τέτοιο δώρο ο Καποδίστριας ούτε στον Κοραή, ούτε στον Τρικούπη που περί το 1860  ερμήνευε με κωμικό τρόπο την επαναφορά των συμβόλων της Φιλικής Εταιρείας το 1829 μετά την «νόμιμη» κατάργηση του 1822

Είδαμε στο προηγούμενο μέρος πώς διαμορφώθηκε η γενικευμένη σύγχυση γύρω από την ταυτότητα των επαναστατών και της Επανάστασης του 1821. Στον 19^ο αιώνα η μεν παραδοσιακή ιστορία έπρεπε να αποκρύπτει τον εαυτό της και να συμβιβάζει, η δε νεωτερική εκδοχή απέκρυπτε περισσότερα, διαστρέβλωνε και αντέστρεφε. Ο μέσος όρος δυο αποκρύψεων που αμφότερες παραδέχονται ένα βασικό, συνειδητό ψεύδος -την Εταιρεία της Οδησσού- παράγει μια εικονικότητα που δύσκολα ανατρέπεται, επειδή εκατέρωθεν κυριαρχεί η ανακρίβεια· διαφορετικού στόχου και μεγέθους, αλλά πάντως, ανακρίβεια. Η διαμάχη στον 20^ο αιώνα για την γέννηση του ελληνικού κράτους έγινε μέσα σε ένα τέτοιο γήπεδο. Πολύς χρόνος εικονικότητας έχει περάσει και σήμερα το θέμα φαντάζει άλυτο, στριμωγμένο μέσα στις δυο προβληματικά προδιαμορφωμένες πλευρές που προκαταλαμβάνουν τον ερευνητή.

Advertisements

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1819 ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821 (15ο μέρος)

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ 14^ο ΜΕΡΟΣ

6. Το μπόλιασμα των κοραϊστών στην ιστορία και στην πολιτική σκέψη – Πρόσφατα παραδείγματα

Η έναρξη της κοραϊκής ιστορίας στον 19^ο αιώνα. Μη θέλοντας να αποκαλύψει, αλλά επιχειρώντας και να παραπλανήσει, ο Τρικούπης αναλαμβάνει να προβάλλει την «οίησιν του κυβερνήτου και την προς τα εθνικά ψηφίσματα αδικαιολόγητον ολιγώρησιν». Κρίνει νόμιμη την Α΄ Εθνοσυνέλευση και παράνομη την Δ΄ Εθνοσυνέλευση. Η αυτογελοιοποιητική «εξήγηση» της χριστιανικής [υπερεθνικής] αποκατάστασης του 1829 ως έπαρση και ασυναρτησία του Καποδίστρια, δείχνει όχι μόνον την φύση του 1821, αλλά και το πόσο εφάρμοζε στην πράξη τον ιστορικό συμβιβασμό η παράταξη της Αθηνάς. Στον 20^ο αιώνα η στάση του Τρικούπη βρήκε συνεχιστές.

Οπαδοί και αναλυτές του Κοραή στον 20^ο αιώνα τον ανέδειξαν λιγότερο ως φιλόλογο και περισσότερο ως έναν πολιτικό επιστήμονα – φιλόσοφο που πέρασε από το στάδιο του «πεφωτισμένου χριστιανισμού» στον «διαφωτισμό», όταν είδε με τα μάτια του την μεγαλειώδη Γαλλική Επανάσταση. Ένας είναι γι’ αυτούς ο διαφωτισμός από την αρχή ως το τέλος. Με τον όρο «διαφωτισμός» οι πιο τολμηροί παραδέχονται τον «υλισμό», τον οποίο σε καμιά περίπτωση δεν νοούν ως στάση ορκισμένου αντιχριστιανισμού στον πυρήνα του. Η άποψη αυτή εκφράστηκε από όσους θεώρησαν de facto τον υλισμό ως πρόοδο που «απεδείχθη από την επιστήμη». Ταυτόχρονα οι εκφραστές αυτής της άποψης περιέγραφαν την Ελληνική Επανάσταση με όρους ιστορικής ουτοπίας και ψυχολογίας. Μια ψυχολογία που απλοϊκά λέει «το νέο είναι καλύτερο απ’ το παλιό». Και το νέο περιγράφεται με τα κενόλογα επίθετα «μοντέρνο, σύγχρονο, προοδευτικό», ενώ στην λόγια εκδοχή του σημαίνει «δικαιότερο» και στην ανθρώπινη πρόσληψη «υλιστικότερο». Πρόκειται για την εξελικτική θεωρία των πολιτευμάτων που εμφανίζεται πριν από την εξελικτική θεωρία των ειδών.

European Commission: «New Chapter for Greece» – Η Ε.Ε. εμπαίζει το σύμπαν. Αναμενόμενο.

Συνεχίζοντας την εικονική της πραγματικότητα, η Ευρωπαϊκή Ένωση -και συγκεκριμένα η Κομισιόν- διαφημίζει το έργο της στην Ελλάδα από το 2010 ως σήμερα. Με την απόλυτη ξεδιαντροπιά που της χαρίζει ο ευρωμονόλογός της, λέει περήφανα ότι έσωσε την Ελλάδα και έβαλε την οικονομία της στην σωστή τροχιά. Μέχρι εδώ, θα μπορούσε κάποιος και να απαντήσει. Όταν όμως η Ελλάδα «συγκατατίθεται» όντας υπό «πτώχευση» και αυστηρή κηδεμονία στην «Βόρεια Μακεδονία», τότε κάθε συζήτηση αποτελεί στήριγμα στην εικονική πραγματικότητα της Ευρωκυβέρνησης, της ΕΚΤ και της «ανεξάρτητης» ΕΛΣΤΑΤ. Δείτε το σύντομο βίντεο στους συνδέσμους που ακολουθούν. Κατά «σύμπτωση», πάλι λείπει ο σταυρός από τις κυκλαδίτικες Εκκλησίες.

Το Ανατολικό Ζήτημα ξανά στο προσκήνιο. Το ονοματολογικό στα Βαλκάνια και ο νεο-οθωμανισμός

Το 1829 έγινε ο πρώτος τεμαχισμός του «μεγάλου ασθενούς»

Γράφει η Γιώτα Χουλιάρα

«Η Συνθήκη της Λωζάννης, που μεταξύ άλλων ορίζει τα δικαιώματα της Ελλάδας και της Τουρκίας σε νησιά στο ανατολικό Αιγαίο, χρειάζεται επικαιροποίηση», είχε δηλώσει ο Τούρκος πρόεδρος Ρ. Τ. Ερντογάν σε συνέντευξη του στο δημοσιογράφο Α. Παπαχελά τον Δεκέμβριο που μας πέρασε.  «Όταν μιλάω για επικαιροποίηση, μπορούμε να συζητήσουμε τα πάντα, από το Α έως το Ω. Μπορεί η Ελλάδα να ενοχλείται με κάποια θέματα, με συγκεκριμένες προβλέψεις, αλλά μπορούμε να καθίσουμε κάτω και να συζητήσουμε», τόνισε χαρακτηριστικά.

«Macedonians AND Greeks» recognized by Greece (at last!)

Μετά την προαναγγελία της 13/6/2018, σήμερα, 17/6/2018 η ελληνική κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου αναγνώρισε σε διεθνές επίπεδο ότι οι «Μακεδόνες» είναι κάτι διαφορετικό από τους «Έλληνες». Τα σχόλια και η ανάλυση, τούτη την ώρα περιττεύουν. Το αντικειμενικό γεγονός είναι ότι για πρώτη φορά, επίσημα, το κράτος της Γραικίας δέχεται αυτό για το οποίο μόχθησαν επί δυο αιώνες τουλάχιστον οι δυτικοί της «σύμμαχοι»: Άλλοι είναι οι ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ και άλλοι είναι οι ΕΛΛΗΝΕΣ της Γραικίας! Ο ακρογωνιαίος λίθος για την ίδρυση ενός κράτους με πρωτεύουσα την Θεσσαλονίκη τέθηκε. Το κράτος θα λέγεται «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» και θα είναι ξεχωριστό από το κράτος των Αθηνών. Αν αυτό συνδυαστεί με τις απειλές εναντίον της Ηπείρου, της Θράκης, των νησιών του Αν. Αιγαίου και της Κρήτης, τότε, βαδίζουμε ολοταχώς για μιαν «Ελλάδα» στα όρια του 1881. Αυτή δεν ήταν ανέκαθεν η επιδίωξη της Δύσης; (εδαφικά, τουλάχιστον).

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1819 ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821 (14ο μέρος)

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ 13^ο ΜΕΡΟΣ

5. La calunnia è un venticello. Ποιον Καποδίστρια προσπάθησε να δολοφονήσει η πένα του Κοραή και να εξαφανίσει η παρέμβαση του Δημαρά;

Στον 18^ο αιώνα η δυτικότροπη επίθεση κατά της χριστιανικής πίστης περνάει μέσα από το δόγμα της φυσιοκρατίας και την ιδέα της ανθρώπινης λογικής που «ελεύθερη» μπορεί να εξετάσει αν η πίστη αληθεύει. Μέσω της ψυχολογίας (αυτοχαρακτηρισμοί και φενάκες), η επιστήμη εμφανίζεται να μην επιβεβαιώνει και να αμφισβητεί τον Θεό της Βίβλου. Το νεωτερικό πακέτο περιλαμβάνει και την «διατήρηση» της χριστιανικής κατήχησης, την οποία από θεϊκή αποκάλυψη – πατερική θεολογία μετατρέπει σε ηθικιστική φιλοσοφία. Την εκφράζει το νεωτερικό εθνικό κράτος. Ο χριστιανισμός από κοινωνική ομολογία πίστης γίνεται εθνική παράμετρος, υποταγμένη στην πολιτική και ειδικότερα στην κοινοβουλευτική δημοκρατία. Από τον 16^ο αιώνα στη Δύση, από τον 19^ο αιώνα και στην κατακερματισμένη Ανατολή.

Αναφερθήκαμε συχνά σε συνειδητά «αντιχριστιανική» τάση μέσα στον πνευματικό και εταιρικό χώρο της Ευρώπης. Αυτό σημαίνει ότι διακρίναμε δυο σταθερές, αντίπαλες τάσεις που δεν περιορίζονται μέσα σε έθνη ή κρατικά σύνορα και οι οποίες συγκρούονται μεταξύ τους, χωρίς να σημαίνονται ή να ταυτοποιούνται εκατέρωθεν. Ανάλογα με την περιοχή, τον χρόνο και τις επί μέρους συνθήκες, η σύγκρουση λαμβάνει μορφές όπως το «ανατολικό ζήτημα», η «αμερικανική χειραφέτηση», η «κοινωνική εξέγερση», ενώ το χρήμα, που κινεί τα πάντα, έρχεται κι αυτό να οριστεί ως εμπορικό κέρδος με δυο τρόπους, τη στιγμή που ο ένας απ’ αυτούς ορίζει ήδη τα χρηματιστηριακά παίγνια και θεμελιώνει τα ιδιωτικά νομίσματα μέσω των ιδιωτικών κεντρικών τραπεζών που δανείζουν τα κράτη. Το ποιος από τους δυο (χριστιανοί ή αντιχριστιανοί) ξεκινά και ποιος σπεύδει εκ των υστέρων στην υπόθεση της ευρωπαϊκής αναγέννησης και του διαφωτισμού είναι ένα ενδιαφέρον, αλλά ξεχωριστό ερώτημα.

Μαρία Ευθυμίου: Οι αστείρευτες δυνάμεις του ελληνισμού τις τελευταίες 4 χιλιετίες

Η Μαρία Ευθυμίου μιλά για τις διαχρονικές δυνάμεις του ελληνισμού και το υπερόπλο της Ελληνικής Γλώσσας

Η πανεπιστημιακή ιστορικός Μαρία Ευθυμίου είναι ήδη γνωστή σε πολύ ευρύ κοινό, χάρη στις δραστηριότητες που ασκεί για πάρα πολλά χρόνια εκτός του Πανεπιστημίου. Μπορεί κάποιος να συμφωνεί ή να διαφωνεί με απόψεις και θέσεις της. Όλοι όμως θα αναγνωρίσουν ότι έχει το θάρρος να λέει τη γνώμη της δημόσια, να έχει μια πολιτική θέση, στηριζόμενη -φυσικά- στον επιστημονικό της λόγο. Εφόσον η ιστορία εξακολουθεί να αποτελεί καίριο μοχλό πολιτικής προπαγάνδας, το πεδίο είναι δύσβατο και πολλοί το αποφεύγουν. Αν μη τι άλλο, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η Μαρία Ευθυμίου αντιστέκεται σθεναρότατα στην χρόνια ποινικοποίηση της ανάδειξης της παγκόσμιας πρωτοκαθεδρίας του Ελληνικού πολιτισμού, με έναν λόγο σοβαρό και τεκμηριωμένο.